สวัสดีค่ะ ฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง ที่มีเวลาว่าง อยากจะสัมผัสโลกกว้างและทำสิ่งดีๆให้กับสังคม ดีกว่าเอาเวลาไปเดินห้างสรรพสินค้า หรือ นั่งเล่นโทรศัพท์ รอเวลาหมดไปเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งโอกาสก็มาถึง เมื่อฉันเห็นกิจกรรม เดินป่าด้วยหัวใจครั้งที่ 12 พาผู้พิการทางร่างกายไปสัมผัสธรรมชาติที่ภูกระดึง ฉันไม่รอช้าที่จะสมัครกิจกรรมนี้ เพราะภูกระดึงก็เป็นอีกหนึ่งสถานที่ ที่อยากไป และการมีโอกาสช่วยให้ใครสักคนพิชิตภูเขารูปหัวใจไปด้วยกัน คงเป็นความภูมิใจและความทรงจำที่ดี ครั้งหนึ่งในชีวิต
ความประทับใจของกิจกรรมนี้ คือ ฉันเป็นอาสาได้เป็นบัดดี้ให้กับ “น้อง” โรคสมองพิการ คือมีการเคลื่อนไหวร่างกายที่ผิดปกติ (เด็ก CP) สามารถเดินได้ อายุ 18 ปี ตอนที่ “น้อง” ทราบว่า ได้ฉันเป็นพี่อาสา สีหน้ามีความสุขมากเลย ยิ้มให้ฉันตลอด เรียกชื่อฉันบ่อยๆ ทำให้ฉันหัวใจฟองโต ตลอดเวลาเดินขึ้น – ลง “น้อง” จะมีพลังเยอะมาก ฉันจะต้องคอยบอก”น้อง” และต้องคอยระมัดระวัง ตลอดเส้นทาง ถึงแม้จะถูกฉันดุ แต่ ”น้อง”ก็ไม่แสดงอารมณ์โกรธ หันมาขอบคุณฉัน และทำตามที่ฉันบอก “น้อง” ชอบเรียกชื่อฉันและชอบให้ฉันจับมือแล้วเดินไปด้วยกัน นั่นทำให้ฉันมีความสุข
สิ่งที่ได้เรียนรู้ ความพิการไม่ได้เป็นอุปสรรคในการดำเนินชีวิต คนพิการไม่ได้คิดว่าทำไม่ได้เหมือนคนปกติ สามารถทำทุกอย่างได้ ไปในที่ลำบากได้ มีหัวใจที่ยิ่งใหญ่มาก บางอย่างที่คิดว่าต้องการความช่วยเหลือ จากคนปกติ อาจจะไม่ได้ต้องการก็ได้ ควรจะถามก่อน อย่าตัดสินใจเอง คนพิการพร้อมเป็นเพื่อนกับทุกคนขอเพียงแต่อย่ารังเกียจเขาเป็นพอ
ตลอดเวลา 4 ปี ที่เข้ามาทำงานอาสา ฉันมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น ได้ทำกิจกรรมเพื่อสังคม ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ มิตรภาพที่แสนวิเศษ เปิดมุมมอง ประสบการณ์ และได้รับความรู้ใหม่ๆ นำมาปรับใช้ในชีวิตประจำวัน อยากจะให้คนที่ยังไม่เคยมาทำงานอาสาสมัคร ลองมาทำกิจกรรมแบบนี้ดู แล้วจะพบว่า เรามีความสามารถ ความสุขที่ซ่อนอยู่ภายในอีกมากมาย
โดย ศิริพร จ่ามีเคน (โอ๋เอ๋)
